W dniach 13-15 czerwca 2025 roku przeżyłam coś wyjątkowego - superwizję projektów dyplomowych na studiach podyplomowych z fotografii w terapii i rozwoju osobistym w Akademii Górnośląskiej w Katowicach. 

Z trzech dni najbardziej wyczerpująca była sobota- 12 godzin na uczelni. Każdy z nas miał 15 minut na prezentację swojego projektu, a potem otrzymywał feedback od każdej osoby z grupy. 

To był czas pełen emocji i wzruszeń. Pomimo intensywności, każdy z nas słuchał uważnie wszystkich prezentacji i dawał szczery feedback. Ta wzajemna troska i wsparcie były niesamowite.

W niedzielę przyszedł mój moment. Przedstawiłam  "Fotodziennik Moje Ja"- podróż od września 2024 do czerwca 2025 pełną fotografii najważniejszych momentów i zachwytów. Dostałam przepiękny feedback- słowa, które mnie wzmocniły, zachowam je w sercu.

Wraz z grupą stworzyliśmy zina ze zdjęciami naszych zachwytów- wspólne dzieło, które łączy nasze indywidualne spojrzenia na piękno otaczającego świata. 

Jestem wdzięczna

- za studia, które otworzyły przede mną nowy świat,

- za naszych wspaniałych wykładowców, którzy prowadzili nasz z pasją 

- za grupę pięknych i wrażliwych ludzi, z którymi dzielę tę drogę,

- za siebie, że podarowałam sobie taki prezent,

-za program AKTYWNY SAMORZĄD, z którego dostałam dofinansowanie na studia. 

Fotografia pozwala wyrazić to, czego słowa nie potrafią uchwycić, a fotodziennik to piękny sposób na uchwycenie własnej transformacji i momentów, które mnie kształtują.

 

W świecie pędzącym naprzód z zawrotną prędkością, fotografie stanowią te rzadkie momenty zatrzymania czasu, które pozwalają nam spojrzeć zarówno wstecz, jak i w głąb siebie. Nie sa one jedynie technicznymi zapisami światła na nośniku-  to ślady naszych umysłów, lustra życia i refleksje płynące z głębi serca.

Zamrożone wspomnienia w naszych dłoniach

Fotografie to wyjątkowy fenomen- zamrożone wspomnienia, które możemy trzymać w dłoniach. Dokumentują nie tylko miejsca, w których byliśmy, ale często wskazują drogę, którą podążamy, nawet jeśli sami jeszcze tego nie dostrzegamy. To ciche świadectwa naszych wyborów, marzeń i tego, co uznajemy za warte zatrzymania.

Percepcja jako proces twórczy

Badania pokazują, że aż 80% bodźców dociera do nas przez zmysł wzroku. To sprawia, że informacje wizualne stają się fundamentem naszego rozumienia świata. Jednak percepcja nie jest biernym odbieraniem rzeczywistości-to aktywny proces konstruowania znaczeń. Gdy patrzymy na fotografię, widzimy nie tylko obiektywne elementy obrazu- chmury na niebie, kobietę w czerwonej sukience, czy gory na horyzoncie. Każdy z tych elementów jest natychmiast nasycany osobistym znaczeniem, wynikającym z naszych doświadczeń, wspomnień i emocji

Rzeczywistość w oku patrzącego 

Fascynujące jest to, że znaczenie nie istnieje "poza nami", lecz w relacji między obiektem a obserwatorem. Dwie osoby patrząc na to samo zdjęcie, zobaczą w nim zupełnie rożne historie. Ten sam zachód słońca może być dla jednej osoby symbolem końca trudnego dnia, dla innej obietnicą nowego początku. 

To, co zauważamy na fotografiach, mówi więcej o nas niż o samym obrazie. Elementy, które przykuwają uwagę, są tymi, które w jakiś sposób rezonują z naszym wewnętrznym światem. Z kolei te, których nie dostrzegamy , pozostają poza naszym osobistym uniwersum znaczeń. 

Dialog z fotografiami

Warto czasem wrócić do starych zdjęć i wsłuchać się w historie, które opowiadają. Nie tylko te oczywiste, zapisane w widocznych elementach kadru, ale te głębsze, ukryte. Fotografie potrafią przemówić, jeśli tylko zechcemy je wysłuchać. 

W akcie fotografowania i późniejszego oglądania zdjęć uczestniczymy w subtelnym, ale głębokim procesie współtworzenia rzeczywistości. Zatrzymując się przy fotografii, zatrzymujemy się także przy fragmencie siebie samych, zamkniętym w kadrze na zawsze.

A jak Ty postrzegasz swoje fotografie?

Czy są dla Ciebie jedynie dokumentacją miejsc i wydarzeń, czy może czymś więcej- mapą wewnętrznego świata, zapisem Twojej percepcji rzeczywistości?

Podziel się swoimi przemyśleniami w komentarzu. 

Żródło: "Phototherapy Techniques" Judy Weiser 

FotoPixabay.com

 

Opowiem Ci dzisiaj o moich autorskich warsztatach arteterapeutycznych, które zrealizowałam w ramach projektu dyplomowego w Warszawskim Domu pod Fontanną od października 2024 do stycznia 2025 roku. 

Warsztaty powstały na bazie moich osobistych doświadczeń terapeutycznych. Celem warsztatów jest rozwijanie samoświadomości, pogłębianie relacji z samym sobą i kształtowanie życzliwej postawy wobec siebie.

Cykl warsztatów obejmuje pięć dwugodzinnych sesji, podczas których uczestnicy przyglądają się swoim zasobom, potrzebom, wizji swojego życia. 

Tematy poszczególnych spotkań:

1. Autoportret symboliczny -jak siebie postrzegam?

2. Mapa krainy skarbów - moje zasoby.

3. Kolaż potrzeb - czy moje potrzeby są zaspokojone?

4. Zaprojektuj życie w zgodzie ze sobą.

5. Autoportret - czy coś się zmieniło? + kartka z życzeniami do siebie.

Początkowo tworzyłam warsztaty z myślą o Osobach z syndromem DDA, jednak później stwierdziłam, że tematyka warsztatów dotyczy każdej Osoby. Każdy z nas od czasu do czasu czuje, że zapomniał o sobie, czasem ma wrażenie, że nie zna siebie dobrze.

Mój projekt dyplomowy postanowiłam skierować do Osób z zaburzeniami zdrowia psychicznego, a warsztaty do projektu zrealizowałam w Warszawskim Domie-Klubie Dom pod Fontanną, z którym jestem związana od 2002 roku. 

W moim projekcie dyplomowym zajmuję się tematem samoświadomości, gdyż jest mi bliski, sama niegdyś borykałam się z poczuciem braku kontaktu ze sobą. 

Niech Nowy Rok 2025 przyniesie Wam same piękne chwile, zdrowie, szczęście i spełnienie marzeń! Oby każdy dzień był wypełniony radością, inspiracją i energią do realizacji swoich planów. Życzę Wam odwagi, by podejmować nowe wyzwania, miłości, która doda skrzydeł i chwil wytchnienia, które pozwolą cieszyć się życiem w pełni.

Niech ten rok będzie wyjątkowy- pełen sukcesów, ciepła i bliskości ludzi, którzy są dla Was ważni. 

Szczęśliwego  Nowego Roku 2025!